Category: Life Changing

Θυμάμαι μια μέρα…πάνε χρόνια τώρα…που συζητούσαμε για ώρες. Μου έλεγες πως δε νιώθεις ελεύθερος πια, πως έχεις ανάγκη να ταξιδέψεις, να βγεις με φίλους, να διασκεδάσεις, να περάσεις χρόνο μόνος. «Δεν είναι ότι με καταπιέζει, την αγαπάω», μου έλεγες για τη σχέση σου, «απλώς χρειάζομαι χρόνο». Προσπαθούσα να σου εξηγήσω πως όλα όσα μου περιγράφεις ως «ανάγκη» μπορούσες να τα κάνεις και ενώ είσαι σε σχέση. Σας έβλεπα πως είχατε ο καθένας πολλές στιγμές με τους φίλους, την οικογένεια, τον εαυτό σας και ήσασταν καλά. Παρόλα αυτά, πήρατε την απόφαση και χώρισαν οι δρόμοι σας.

Επέστρεψες πριν λίγες μέρες από ένα απ’ τα πολλά ταξίδια που έκανες από τότε. Και ξαναπιάσαμε φίλε μου αυτές τις πολύωρες συζητήσεις που κάναμε παλιά και μου πες: «Τελικά, ήμουνα ελεύθερος…απλώς ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα».

Αυτό κάνουν πολλοί στις μέρες μας. Δε λέω πως κανείς δεν πρέπει να χωρίζει. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος/η σε μια σχέση και αυτό δεν αλλάζει όσες προσπάθειες και να κάνετε, τότε αυτή είναι, ίσως, η καλύτερη λύση. Αν, όμως, υπάρχει αγάπη και απλώς κάπου χάσατε τον έρωτα ή κάτι άλλαξε τον τρόπο σκέψης σας, τότε ίσως η λύση να μην είναι ο χωρισμός αλλά η αναζήτηση μέσα σου. Τι ή ποιος/α άλλαξε αυτό το συναίσθημα; Αν αυτό είναι κάτι εκτός σχέσης τότε ίσως πρέπει να το αποβάλεις από τη ζωή σου γιατί σήμερα ίσως το ευκολότερο πράγμα είναι να πεις πως τελείωσε το συναίσθημα μέσα στη σχέση και όχι ότι κάτι στον περιβάλλον σου άλλαξε το ποιος/α είσαι εσύ μέσα σου. Κι έτσι, συνεχίζεις τη ζωή σου χωρίς το άτομο που κάποτε ανυπομονούσες να δεις, που έκανες τα πάντα για να είσαι μαζί του και που χτυπούσε η καρδιά σου δυνατά γι’ αυτό.

Να θυμάσαι… Πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να ζήσουν αυτό που έχετε και ίσως να μην έχουν ποτέ την ευκαιρία! Σκέψου καλά, λοιπόν, πριν διώξεις απ’ τη ζωή σου αυτή την ευλογία.

Αγαπημένε μου φίλε,

Ναι, έχεις κάνει λάθη. Δεν θα σου πω ψέματα για να νιώσεις καλύτερα. Θα σου πω όμως μια αλήθεια. Τα λάθη σου δεν καθορίζουν τη ζωή σου! Δεν καθορίζουν την πορεία που θ’ ακολουθήσεις από εδώ και πέρα.

Τα αναγνώρισες. Αυτό με χαροποιεί.

Πήρες το μάθημά σου και τώρα προσπαθείς με κάθε τρόπο να κάνεις βήματα προς το σωστό μονοπάτι. Αυτό που θα σε οδηγήσει στην πραγματική ευτυχία. Θυμάμαι να μου λες πως νιώθεις κενός, πως ό,τι και να συμβαίνει γύρω σου δεν νιώθεις τίποτα. Και μετά ξεσπάς. Όχι γιατί θυμάσαι τα γεγονότα. Ξεσπάς γιατί θες να νιώσεις… Να νιώσεις αγάπη. Θα σου πω ένα μυστικό και κράτα το καλά στο μυαλό και στην καρδιά σου. Αγαπημένε μου φίλε, σ’ αγαπώ.

Η αγάπη υπάρχει παντού!

Στα μάτια των αγαπημένων μας προσώπων, σε μια αγκαλιά, σ’ ένα όμορφο πρωινό ξύπνημα, σ’ ένα περπάτημα στη φύση, σ’ ένα χαμόγελο, στη μυρωδιά του πρωινού καφέ. Μην περιμένεις να τη βρεις σ’ ένα άτομο. Ψάξε την! Δες την, μύρισέ την, άγγιξέ την. Η αγάπη είναι παντού! Κι όταν αρχίσεις να τ’ αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά, θα νιώσεις ευλογημένος και δε θα είσαι πια κενός γιατί η αγάπη δε θ’ αφήσει χώρο γι’ αυτό το συναίσθημα. Τότε φίλε μου, θα ξέρεις πως τα πρώτα βήματα προς το μονοπάτι στο οποίο θέλεις να βαδίζεις έχουν γίνει. Τότε, θα είσαι έτοιμος να λάβεις και να δώσεις ακόμα περισσότερη αγάπη.

Και να ξέρεις…

Θα είμαι δίπλα σου σε όλη τη διαδρομή.

Με αγάπη…

Πώς να μη γράψω δυο λόγια γι’ Αυτήν; Για τη μητέρα Του…για τη μητέρα μας! Δε ξέρω πολλά, μόνο όσα μας λένε οι πνευματικοί μας και όσα έμαθα στο σχολείο. Αυτό που δε χρειάζεται όμως να μάθεις μέσα από τα βιβλία επειδή το νιώθεις καθημερινά είναι το ότι η Παναγία είναι δίπλα σε όλους μας! Αυτό το ξέρω, το νιώθω. Από την πιο μικρή μέχρι τη μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής, η Παναγίτσα είναι εκεί, μας τείνει το χέρι κι αν αποδεχθούμε και της δώσουμε το δικό μας χέρι, μας σηκώνει ξανά και στέκεται στήριγμά μας μέχρι να καταφέρουμε ξανά να βαδίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις στο μονοπάτι της ζωής μας. Κι ακόμα και τότε, δε μας αφήνει μόνους, είναι πάντοτε συνοδοιπόρος μας.

Πολλοί από ’μας έχουν μια προσωπική εμπειρία να διηγηθούν για το πως ένιωσαν τη βοήθεια της Παναγίας. Ακόμα κι εσύ, όμως, που δεν έχεις μια τέτοια – έντονη – εμπειρία, να ξέρεις πως είναι εκεί και είναι πάντοτε πρόθυμη να μας βοηθήσει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ζητήσεις μέσω της ειλικρινούς προσευχής.

Τη θαυμάζω και την αγαπώ πολύ (όπως και οι περισσότεροι χριστιανοί άλλωστε). Αν το καλοσκεφτούμε, είναι μια γυναίκα που συνειδητά επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή της στη σωτηρία της ανθρωπότητας. Επέλεξε να φέρει στον κόσμο το Σωτήρα. Είναι μια μάνα που είδε το γιο της να υποφέρει και να πεθαίνει στο σταυρό. Παρόλα αυτά, ταπεινά υπέμεινε τα πάντα, μας συγχώρεσε και μας βοηθά όποτε της το ζητήσουμε. Και το ζητάμε συχνά… Διότι, κάθε φορά που λέμε «Παναγία μου!» (πολλές φορές τη μέρα δηλαδή), αυτή είναι αμέσως δίπλα μας.

Τι άλλο μπορώ να πω;

Παναγίτσα μου, σ’ ευχαριστώ για όλα!

Η ζωή σου κυλά όμορφα, νιώθεις πως όλα έχουν αρχίσει κάπως να κινούνται μ’ ένα ρυθμό που σου αρέσει. Έχεις αφήσει πίσω τις απογοητεύσεις του παρελθόντος και προχωράς μπροστά. Αυτό δε θέλεις να σου το «κλέψει» κανείς. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια νέα ευκαιρία. Αρχικά, σ’ αρέσει η ιδέα, βλέπεις όλα τα θετικά να ξεδιπλώνονται μπροστά σου, τη νέα ζωή, τα καινούρια δεδομένα.

Τα σκέφτεσαι λίγο καλύτερα. Αρχίζεις να ψάχνεις αρνητικά κι αν δε βρεις, τα δημιουργείς με απώτερο στόχο – χωρίς να το συνειδητοποιείς – την απόρριψη της ευκαιρίας, την παραίτηση ακόμα κι απ’ το πιο απλό…την προσπάθεια κατάκτησης αυτού που αρχικά θεωρούσες ως την καλύτερη επιλογή.

Γιατί το κάνουμε αυτό; Όχι, ο λόγος δεν είναι η λογική σκέψη, δεν είναι το ότι η ζυγαριά έγειρε προς τις αρνητικές συνέπειες. Ο λόγος είναι απλώς ότι φοβόμαστε! Οι συνθήκες της ζωής μας, μάς ικανοποιούν. Άρα, αυτόματα, έχουν γίνει μέρος της ζώνης βολικότητάς μας. Γιατί να βγούμε από αυτή αφού νιώθουμε καλά; Γιατί να αφήσουμε μια νέα ευκαιρία (έστω κι αν – ίσως – μας οδηγήσει σ’ ένα πιο όμορφο μονοπάτι από αυτό στο οποίο βαδίζουμε) να «επιτεθεί» σ’ αυτή τη ζώνη βολικότητας; Αυτά σκεφτόμαστε όταν εμφανιστεί μια τέτοια ευκαιρία. Γι’ αυτό και σκαρφιζόμαστε τρόπους για να την απορρίψουμε. Διότι απορρίπτοντας την, θα επιστρέψουμε στο ρυθμό μας, σ’ αυτό που μας κάνει να νιώθουμε άνετα και κατά συνέπεια όμορφα.

Κάνε μια παύση! Μην απορρίψεις τόσο απλά την ευκαιρία που εμφανίζεται μπροστά σου. Σκέψου! Σε 10 χρόνια από σήμερα πού θα ήθελες να είσαι; Θα σε ικανοποιούσε ακόμα αυτός ο ρυθμός ή θα ήθελες μήπως να είσαι σ’ ένα διαφορετικό bit; Αν η απάντηση αλλάζει κάπως τους…ρυθμούς σου, τότε άρπαξε την ευκαιρία ή τουλάχιστον κάνε μια προσπάθεια. Δεν εμφανίζονται συχνά οι ευκαιρίες να ξέρεις, ούτε σε όλους! Μπορεί σήμερα να είναι η δική σου στιγμή. Γι’ αυτό θα σου ζητήσω μόνο αυτό: Πριν συνεχίσεις στον ίδιο ρυθμό, ταξίδεψε πρώτα (έχοντας αυτό το ρυθμό στο μυαλό) 10 χρόνια μπροστά. Τον αντέχεις;

Παππού…

Γιαγιά…

Δύο λέξεις που είναι πραγματικά ευλογία να έχει ένα παιδί την ευκαιρία να πει. Μία ανιδιοτελής, απέραντη αγάπη, πολλή υπομονή, ένα, όμορφα, στρωμένο τραπέζι για φαγητό, μια βόλτα στο πάρκο, πολλές ιστορίες από τα παλιά και δύο πρόσωπα που λάμπουν από χαρά κάθε φορά που τα επισκέπτεσαι. Αυτοί είναι ο παππούς και η γιαγιά. Αυτά είναι τα πρόσωπα που όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις πως σ’ αγαπούν με όλη τους την καρδιά, πως γι’ αυτούς πραγματικά είσαι δυο φορές παιδί τους.

Ο παππούς και η γιαγιά, που ανησυχούν για το μέλλον σου και χαίρονται αφάνταστα με κάθε σου επιτυχία. Που όταν πας στο εξωτερικό, για όσο διάστημα κι αν είναι να απουσιάσεις, σε χαιρετούν και νιώθεις πως ήδη σε πεθύμησαν και όταν επιστρέψεις σε αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά σαν να θέλουν να σου δείξουν με μια αγκαλιά όλη την αγάπη που νιώθουν για ’σένα.

Ο παππούς και η γιαγιά που προσπαθούν να δικαιολογήσουν στους γονείς σου κάθε πράξη σου. Που όταν ήσουν μικρός σου έκαναν – «μυστικά» πάντα – όλα τα χατίρια, ακόμα και για πράγματα που οι γονείς σου σού απαγόρευαν (βλ. γλυκά).

Ο παππούς και η γιαγιά. Δύο λέξεις, δύο άνθρωποι, δύο μεγάλες καρδιές, αξίες ανεκτίμητες. Να τους επισκέπτεσαι, να τους τιμάς, να τους αγαπάς.

Σε ’σένα παππού…

Σε ’σένα γιαγιά…