Κλείστηκες στο σπίτι. Έτσι έπρεπε, έτσι πρέπει. Τις πρώτες μέρες έβλεπες συνεχώς τις εξελίξεις, δεν έκανες τίποτε άλλο. Αυτό σε έκαιγε…πότε θα βγεις έξω, πότε θα μπορείς να συνεχίσεις τις δουλειές που έμειναν πίσω. Άρχισες ν’ απελπίζεσαι. Μια μέρα το πήρες απόφαση. Θα αρχίσεις να κάνεις πράγματα που τόσο καιρό άφηνες για την επόμενη μέρα, για τον επόμενο μήνα… Τακτοποίησες εκείνη τη βιβλιοθήκη, φύτεψες τ’ αγαπημένα σου λουλούδια στον παραμελημένο κήπο σου, διάβασες εκείνο το βιβλίο που είχες δίπλα απ’ το κρεβάτι σου για μήνες αλλά ήσουν πολύ κουρασμένος κάθε βράδυ και το άφηνες. Πού καιρός για διάβασμα πριν…;
Πέρασαν κι άλλες μέρες. Άρχισες να κοιτάς γύρω σου, να νοιάζεσαι περισσότερο για τους δικούς σου ανθρώπους, να απολαμβάνεις πραγματικά την παρέα του/της συντρόφου σου, των παιδιών σου, της οικογένειάς σου ή του τετράποδου φίλου σου! Και πέρασαν πιο πολλές μέρες. Άρχισες να κοιτάζεις μέσα σου, να αναθεωρείς. Τι θα σ’ έκανε πραγματικά ευτυχισμένο; Τελικά δεν είναι εκείνο τ’ αυτοκίνητο το πιο σημαντικό, δεν είναι εκείνη η δουλειά στη Γαλλία που θα σε γέμιζε πραγματικά, δεν είναι εκείνο το βραβείο… Ένα ζεστό φαγητό, ένα οικογενειακό τραπέζι απ’ εκείνα που όποτε τα σκέφτεσαι μόνο χαμογελάς (ή γελάς), μια αγκαλιά από τους γονείς, τ’ αδέρφια, τον παππού και τη γιαγιά. Και μια βόλτα στη φύση, μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Να χορτάσει το μάτι από αυτό το απέραντο γαλάζιο που μας χάρισε ο Θεός, να γεμίσουν τα πνευμόνια καθαρό αέρα (πόσο σημαντικός έγινε αυτές τις μέρες!). Αυτή είναι ευτυχία!
Και το παίρνεις πια απόφαση. Όταν τελειώσει όλο αυτό, θα είσαι κάθε μέρα ευγνώμων για όλες αυτές τις ευλογίες που έχεις και που οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής σου δε σ’ άφηναν να τις δεις. Μόνο κράτα αυτή την απόφαση ζωντανή στο μυαλό και την καρδιά σου και μην την ξεχάσεις μόλις ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού και συνεχίσεις στους γρήγορους ρυθμούς σου.
