Author: Στιγμές Έμπνευσης

Θαυμασμό!

Αυτό ένιωσα σήμερα όταν μια κοπέλα ήρθε στο χώρο που δουλεύω. Γιατί; Διότι αυτή η κοπέλα δεν μπορούσε να αρθρώσει τις λέξεις καθαρά. Παρόλα αυτά, δεν κρύφτηκε πίσω από τη δυσκολία που αντιμετώπιζε. Το άφησε πίσω της και φέρθηκε σαν να μην υπήρχε το πρόβλημα εκεί. Άρθρωνε τις λέξεις όπως μπορούσε και επικοινωνήσαμε με σχετική ευκολία, έστω κι αν κάποιες λέξεις άρχιζαν με γράμματα και τελείωναν με ήχους.

Αυτήν λοιπόν την κοπέλα τη θαυμάζω! Μου έδειξε πως τα προβλήματα είναι όσο μεγάλα θέλουμε εμείς να είναι. Μου έδειξε πως όταν δεν του ρίχνεις συνεχώς κλεφτές ματιές, το πρόβλημα γίνεται τόσο μικρό που δεν μπορεί να φτάσει το μπόι της ψυχής σου και να σε αγγίξει. Με δίδαξε με τη στάση της πως αυτά που εγώ θεωρώ εμπόδια, είναι δημιουργήματα του ίδιου μου του μυαλού και πως οι δυσκολίες ξεπερνιούνται, αρκεί να έχουμε τη θέληση και το…θάρρος!

Ένα απλό παράδειγμα. Πόσες φορές νιώσαμε άβολα και αγχωθήκαμε όταν έπρεπε να μιλήσουμε σε μια γλώσσα διαφορετική από τη δική μας; Ακόμα και όταν αυτή τη γλώσσα τη διδασκόμασταν χρόνια. Αυτή η κοπέλα δε μπορούσε καν να πει κάποιες λέξεις. Και όμως, δεν άφησε αυτό το εμπόδιο να της στερήσει μια φυσιολογική ζωή. Αυτό, λοιπόν, είναι θάρρος, αυτό είναι μεγαλείο ψυχής και χαρακτήρα. Γι’ αυτό τη θαυμάζω!

Που να ’ξερε αυτή η κοπέλα πως μέσα σε 10 λεπτά επικοινωνίας με κάποιον, θα μπορούσε γι’ αυτόν να γίνει μια όμορφη…στιγμή έμπνευσης!

Καμιά πενηνταριά νέοι, καμιά 20αριά πιο μεγάλοι. Μπήκαμε στα λεωφορεία. Η…ξενάγηση…ξεκίνησε.

«Εδώ, είναι το σπίτι του τάδε, αυτό είναι το δημοτικό μας σχολείο, εδώ κάναμε κατάθεση στεφάνων στους ήρωές μας, αυτό είναι το χειμερινό και αυτό το θερινό μας σινεμά».

Ιστορίες από τα παλιά. Ιστορίες που έφερναν χαρά και συγκίνηση στους πιο μεγάλους, χαμόγελα στα πρόσωπα των νέων. Μια γυναίκα εμφανίζεται ξαφνικά και μιλά την ελληνική γλώσσα πάρα πολύ καλά. «Είμαι από την Πάφο», μας είπε. Περιμένει κι αυτή όπως εμάς. Κατεβήκαμε στη θάλασσα, φάγαμε το σάντουιτς μας και θαυμάσαμε τη μαγεία του επιβλητικού βουνού που ήταν λες και ήθελε να κάνει μια βουτιά στη θάλασσα να δροσιστεί…τόσο κοντά της ήταν! Μιλήσαμε με κάποιους άλλους νέους. Κοινή καταγωγή αλλά άγνωστοι μεταξύ μας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μπήκαμε στα λεωφορεία της επιστροφής. Στη διαδρομή αγάλματα, σημαίες, λάφυρα πολέμου, εικόνες που μας πλήγωναν. Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Χαρά που μάθαμε κάποια πράγματα για τους τόπους που μεγάλωσαν οι παππούδες και οι γονείς μας. Λύπη κι απογοήτευση που δεν μας άφησαν να τα ζήσουμε κι εμείς.

Φτάσαμε. Περάσαμε το οδόφραγμα. Ευχαριστήσαμε τους πιο παλιούς. Τώρα; Έχουμε τη γνώση, την εικόνα της γης μας και την ελπίδα πως μια μέρα η πατρίδα μας θα είναι λεύτερη και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ευχή μας, η πατρίδα μας σύντομα να πάψει να είναι μια αιματοβαμμένη κουκκίδα και να γίνει ξανά ένα «χρυσοπράσινο φύλλο» στο χάρτη του κόσμου!

                                  Στη Λάπηθο, στην Κύπρο μας, 
                                                                                                                                                σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της 
                                                      και σε όσους ακόμα ελπίζουν και μάχονται με κάθε τρόπο για αυτή. 

Κατεχόμενη Λάπηθος

«Εσείς οι δυο μαζί, δεμένοι, ενάντια στον κόσμο». Αυτό ήταν η ευχή ενός καλού φίλου όταν έμαθε πως αρραβωνιαστήκαμε. Λίγο καιρό μετά κατάλαβα την αξία της ευχής του. Δυο μέρες δυσάρεστων γεγονότων. Δύο γνωστά πρόσωπα. Στο τέλος της 2^ης μέρας σκέφτηκα: «Όσο είμαστε μαζί, ενωμένοι, δεμένοι, μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα! Μου δίνει  και του δίνω δύναμη.» Και τότε θυμήθηκα την ευχή…

Χαρά, λύπη, απογοήτευση, επιτυχία. Όταν έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου, οι λύπες αντιμετωπίζονται ευκολότερα και οι χαρές γίνονται ακόμα πιο μεγάλες. Κι αν δεν έχεις βρει ακόμα το άλλο σου μισό; Σίγουρα έχεις εκείνον τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου σε όλα! Μαμά, μπαμπάς, αδέρφια, φίλοι, κάποιος συγγενής. Κάπου μέσα στο πλήθος υπάρχει αυτός ο ένας, αυτή η μία που τα κάνει όλα πιο όμορφα, που σε κάνει να νιώθεις πιο δυνατός/ή.

Αυτόν, λοιπόν, τον άνθρωπο μην τον ξεχνάς ποτέ! Να τον παίρνεις ξαφνικά ένα τηλέφωνο να δεις τι κάνει, να του λες σ’ αγαπώ, να του υπενθυμίζεις πόσο τυχερός/ή κι ευλογημένος/η είσαι που τον έχεις στη ζωή σου. Γιατί ξέρεις πως εσείς ενωμένοι, ενάντια στον κόσμο, μπορείτε να αντιμετωπίσετε τα πάντα!

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που μαζί του μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα, στον άνθρωπό μου!

Χτυπά το ξυπνητήρι. Ξυπνάς.

«Ακόμα μια μέρα σαν όλες τις άλλες», σκέφτεσαι. Ετοιμάζεσαι μηχανικά. Θα μπεις στο αυτοκίνητο, πιθανόν να περιμένεις αρκετή ώρα στην κίνηση, θα πας δουλειά, θα επιστρέψεις σπίτι, θα φας κάτι, ίσως να βγεις για ένα καφέ, μετά σπίτι, ύπνο και το επόμενο πρωί τα ίδια. Το Σαββατοκύριακο το πιο πιθανόν είναι να νιώθεις τόσο κουρασμένος από την εβδομάδα που πέρασε που θα επιλέξεις να μείνεις σπίτι για να ξεκουραστείς. Νιώθεις ένα κενό. Δε μπορείς να εξηγήσεις το γιατί. Απλώς το νιώθεις.

Κάνε μια παύση!

Σε έχει «φάει» τόσο η ρουτίνα που ακόμα και τα μικρά, όμορφα πράγματα της καθημερινότητας δε μπορείς να τα δεις. Ξεκουράσου, κάνε κάτι καινούριο, κάτι που αγαπάς, έστω για μια μέρα! Μη σκεφτείς υποχρεώσεις, μην αγχωθείς για τίποτα, άσε τα όλα πίσω σου. Δε χρειάζεσαι πολλά, μόνο κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, που θα φέρει ξανά την αισιοδοξία στη ψυχή σου. Κάτι που θα σβήσει το κενό που σου έχει δημιουργήσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Και διατήρησε αυτή τη συνήθεια. Κάθε φορά που νιώθεις πως το συναίσθημα του κενού πλησιάζει, κάνε κάτι για να το διώξεις. Μην το αφήσεις ποτέ να σε καταβάλει.

Μην τα βάζεις κάτω! Κάνε κάτι για ‘σένα, το αξίζεις! Και μετά από αυτό, θα χτυπήσει το ξυπνητήρι, θα ξυπνήσεις και θα πεις: «Ακόμα μια μέρα, μια καινούρια μέρα. Ας την κάνω όσο πιο όμορφη μπορώ. Το χρωστάω στον εαυτό μου και στους συνανθρώπους μου. Το αξίζουμε»!

Βρίσκομαι σε μια φοιτητική καφετέρια. Σε μια καφετέρια όπου κάποιοι θα απέφευγαν, ίσως, να έρθουν με την πρόφαση ότι οι φοιτητές κάνουν φασαρία κ.ο.κ. Και όμως, καθώς κάνω τις δουλειές μου, με σχετική ησυχία στο χώρο, ξαφνικά ακούω μια συζήτηση μεταξύ του ατόμου στο ταμείο κι ενός φοιτητή που μόλις ήρθε. Μία συζήτηση για βαθιά θρησκευτικά ζητήματα, για ερωτήματα που πολλοί άνθρωποι ίσως να ήθελαν να απαντήσουν και ακόμα δεν τα κατάφεραν. Πιάνω τον εαυτό μου να ακούει τη συζήτηση και βλέπω ακόμα δύο φοιτητές να κάνουν το ίδιο. Ξαφνικά ο ένας από τους δύο φοιτητές μπαίνει με ενδιαφέροντα ερωτήματα στη συζήτηση κι εμείς απλώς ακούμε.

Και σκέφτομαι… Πόσο όμορφο πράγμα είναι να συμβαίνει αυτό. Πέντε άτομα, άγνωστα μεταξύ τους, να μοιράζονται γνώσεις για ένα θέμα. Έτσι απλά… Σπάνιο στις μέρες μας. Και συνέβη σε μια καφετέρια που πολλοί ίσως να σνόμπαραν! Γι’ αυτό και το μοιράστηκα μαζί σας. Όμορφες, απλές στιγμές που συνήθως τις προσπερνούμε. Εσύ, ποια όμορφη απλή στιγμή έζησες πρόσφατα;