Month: August 2019

Πώς να μη γράψω δυο λόγια γι’ Αυτήν; Για τη μητέρα Του…για τη μητέρα μας! Δε ξέρω πολλά, μόνο όσα μας λένε οι πνευματικοί μας και όσα έμαθα στο σχολείο. Αυτό που δε χρειάζεται όμως να μάθεις μέσα από τα βιβλία επειδή το νιώθεις καθημερινά είναι το ότι η Παναγία είναι δίπλα σε όλους μας! Αυτό το ξέρω, το νιώθω. Από την πιο μικρή μέχρι τη μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής, η Παναγίτσα είναι εκεί, μας τείνει το χέρι κι αν αποδεχθούμε και της δώσουμε το δικό μας χέρι, μας σηκώνει ξανά και στέκεται στήριγμά μας μέχρι να καταφέρουμε ξανά να βαδίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις στο μονοπάτι της ζωής μας. Κι ακόμα και τότε, δε μας αφήνει μόνους, είναι πάντοτε συνοδοιπόρος μας.

Πολλοί από ’μας έχουν μια προσωπική εμπειρία να διηγηθούν για το πως ένιωσαν τη βοήθεια της Παναγίας. Ακόμα κι εσύ, όμως, που δεν έχεις μια τέτοια – έντονη – εμπειρία, να ξέρεις πως είναι εκεί και είναι πάντοτε πρόθυμη να μας βοηθήσει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ζητήσεις μέσω της ειλικρινούς προσευχής.

Τη θαυμάζω και την αγαπώ πολύ (όπως και οι περισσότεροι χριστιανοί άλλωστε). Αν το καλοσκεφτούμε, είναι μια γυναίκα που συνειδητά επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή της στη σωτηρία της ανθρωπότητας. Επέλεξε να φέρει στον κόσμο το Σωτήρα. Είναι μια μάνα που είδε το γιο της να υποφέρει και να πεθαίνει στο σταυρό. Παρόλα αυτά, ταπεινά υπέμεινε τα πάντα, μας συγχώρεσε και μας βοηθά όποτε της το ζητήσουμε. Και το ζητάμε συχνά… Διότι, κάθε φορά που λέμε «Παναγία μου!» (πολλές φορές τη μέρα δηλαδή), αυτή είναι αμέσως δίπλα μας.

Τι άλλο μπορώ να πω;

Παναγίτσα μου, σ’ ευχαριστώ για όλα!

Η ζωή σου κυλά όμορφα, νιώθεις πως όλα έχουν αρχίσει κάπως να κινούνται μ’ ένα ρυθμό που σου αρέσει. Έχεις αφήσει πίσω τις απογοητεύσεις του παρελθόντος και προχωράς μπροστά. Αυτό δε θέλεις να σου το «κλέψει» κανείς. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια νέα ευκαιρία. Αρχικά, σ’ αρέσει η ιδέα, βλέπεις όλα τα θετικά να ξεδιπλώνονται μπροστά σου, τη νέα ζωή, τα καινούρια δεδομένα.

Τα σκέφτεσαι λίγο καλύτερα. Αρχίζεις να ψάχνεις αρνητικά κι αν δε βρεις, τα δημιουργείς με απώτερο στόχο – χωρίς να το συνειδητοποιείς – την απόρριψη της ευκαιρίας, την παραίτηση ακόμα κι απ’ το πιο απλό…την προσπάθεια κατάκτησης αυτού που αρχικά θεωρούσες ως την καλύτερη επιλογή.

Γιατί το κάνουμε αυτό; Όχι, ο λόγος δεν είναι η λογική σκέψη, δεν είναι το ότι η ζυγαριά έγειρε προς τις αρνητικές συνέπειες. Ο λόγος είναι απλώς ότι φοβόμαστε! Οι συνθήκες της ζωής μας, μάς ικανοποιούν. Άρα, αυτόματα, έχουν γίνει μέρος της ζώνης βολικότητάς μας. Γιατί να βγούμε από αυτή αφού νιώθουμε καλά; Γιατί να αφήσουμε μια νέα ευκαιρία (έστω κι αν – ίσως – μας οδηγήσει σ’ ένα πιο όμορφο μονοπάτι από αυτό στο οποίο βαδίζουμε) να «επιτεθεί» σ’ αυτή τη ζώνη βολικότητας; Αυτά σκεφτόμαστε όταν εμφανιστεί μια τέτοια ευκαιρία. Γι’ αυτό και σκαρφιζόμαστε τρόπους για να την απορρίψουμε. Διότι απορρίπτοντας την, θα επιστρέψουμε στο ρυθμό μας, σ’ αυτό που μας κάνει να νιώθουμε άνετα και κατά συνέπεια όμορφα.

Κάνε μια παύση! Μην απορρίψεις τόσο απλά την ευκαιρία που εμφανίζεται μπροστά σου. Σκέψου! Σε 10 χρόνια από σήμερα πού θα ήθελες να είσαι; Θα σε ικανοποιούσε ακόμα αυτός ο ρυθμός ή θα ήθελες μήπως να είσαι σ’ ένα διαφορετικό bit; Αν η απάντηση αλλάζει κάπως τους…ρυθμούς σου, τότε άρπαξε την ευκαιρία ή τουλάχιστον κάνε μια προσπάθεια. Δεν εμφανίζονται συχνά οι ευκαιρίες να ξέρεις, ούτε σε όλους! Μπορεί σήμερα να είναι η δική σου στιγμή. Γι’ αυτό θα σου ζητήσω μόνο αυτό: Πριν συνεχίσεις στον ίδιο ρυθμό, ταξίδεψε πρώτα (έχοντας αυτό το ρυθμό στο μυαλό) 10 χρόνια μπροστά. Τον αντέχεις;