Κάθομαι σε μια καφετέρια και προσπαθώ να ανεβάσω το τελευταίο μου άρθρο. Ξαφνικά βλέπω δύο νεαρά παιδιά, μπαίνουν στην καφετέρια, παραγγέλλουν και κάθονται στο τραπέζι απέναντί μου. Αρχικά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία. Παρόλα αυτά, σε κάποια φάση μου κίνησαν την περιέργεια αφού το ένα παιδί κοίταζε προς το άτομο που στεκόταν στο ταμείο.
Ξαφνικά, στέκεται όρθιος, περπατά προς το ταμείο και λέει στο άτομο που ήταν εκεί: «Μπορώ να έχω μια αίτηση για δουλειά;» Του δίνουν την αίτηση, τη συμπληρώνει με τη βοήθεια του φίλου του, την επιστρέφει στο ταμείο και οι δύο φίλοι φεύγουν. Κι εγώ σκέφτομαι πόσο όμορφη ήταν η στιγμή που μόλις είχα την ευκαιρία να ζήσω. Δύο φίλοι, ο ένας να στηρίζει τον άλλο σε κάθε στιγμή, σημαντική ή μη.
Τι όμορφο πράγμα η φιλία, αλήθεια. Πόσο τυχεροί είμαστε αν έχουμε έστω και ένα πολύ καλό φίλο που είναι πάντα εκεί, στις τρέλες μας, στις δυσκολίες μας, στις σημαντικές και ασήμαντες στιγμές της ζωής μας. Ένα άτομο που είναι εκεί ακόμα κι όταν δεν του το ζητήσουμε.
Αν έχεις έστω κι ένα τέτοιο, πολύτιμο, άτομο στη ζωή σου, να το αγαπάς, να το σέβεσαι και να μην το ξεχνάς. Ακόμα κι αν σε κάποια φάση νιώσεις πως ο χρόνος δε σου φτάνει από τις πολλές υποχρεώσεις, πάρε αυτό/ή το/η φίλο/η ένα τηλέφωνο. Θα του/της δώσεις τόση χαρά που όχι μόνο δε θα νιώσεις ότι έχασες χρόνο αλλά θα αντλήσεις δύναμη για να συνεχίσεις με ενέργεια τους έντονους ρυθμούς της ζωής σου. Κι όταν οι ρυθμοί χαλαρώσουν; Μία έξοδος με αυτό/ή το/τη φίλο/η θα είναι ό,τι χρειάζεσαι.
Αν τώρα που διαβάζεις αυτό το άρθρο σκέφτεσαι αυτό το άτομο ή αυτά τα άτομα που θα είναι πάντα εκεί για ‘σένα, τότε να ξέρεις πως είσαι ευλογημένος/η που η ζωή σου χάρισε αυτό το δώρο. Να είσαι πάντα δίπλα τους, να τους στηρίζεις κι εσύ το ίδιο, να τους σέβεσαι, να τους αγαπάς…γιατί το αξίζουν!
