Πώς να μη γράψω δυο λόγια γι’ Αυτήν; Για τη μητέρα Του…για τη μητέρα μας! Δε ξέρω πολλά, μόνο όσα μας λένε οι πνευματικοί μας και όσα έμαθα στο σχολείο. Αυτό που δε χρειάζεται όμως να μάθεις μέσα από τα βιβλία επειδή το νιώθεις καθημερινά είναι το ότι η Παναγία είναι δίπλα σε όλους μας! Αυτό το ξέρω, το νιώθω. Από την πιο μικρή μέχρι τη μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής, η Παναγίτσα είναι εκεί, μας τείνει το χέρι κι αν αποδεχθούμε και της δώσουμε το δικό μας χέρι, μας σηκώνει ξανά και στέκεται στήριγμά μας μέχρι να καταφέρουμε ξανά να βαδίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις στο μονοπάτι της ζωής μας. Κι ακόμα και τότε, δε μας αφήνει μόνους, είναι πάντοτε συνοδοιπόρος μας.
Πολλοί από ’μας έχουν μια προσωπική εμπειρία να διηγηθούν για το πως ένιωσαν τη βοήθεια της Παναγίας. Ακόμα κι εσύ, όμως, που δεν έχεις μια τέτοια – έντονη – εμπειρία, να ξέρεις πως είναι εκεί και είναι πάντοτε πρόθυμη να μας βοηθήσει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ζητήσεις μέσω της ειλικρινούς προσευχής.
Τη θαυμάζω και την αγαπώ πολύ (όπως και οι περισσότεροι χριστιανοί άλλωστε). Αν το καλοσκεφτούμε, είναι μια γυναίκα που συνειδητά επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή της στη σωτηρία της ανθρωπότητας. Επέλεξε να φέρει στον κόσμο το Σωτήρα. Είναι μια μάνα που είδε το γιο της να υποφέρει και να πεθαίνει στο σταυρό. Παρόλα αυτά, ταπεινά υπέμεινε τα πάντα, μας συγχώρεσε και μας βοηθά όποτε της το ζητήσουμε. Και το ζητάμε συχνά… Διότι, κάθε φορά που λέμε «Παναγία μου!» (πολλές φορές τη μέρα δηλαδή), αυτή είναι αμέσως δίπλα μας.
Τι άλλο μπορώ να πω;
Παναγίτσα μου, σ’ ευχαριστώ για όλα!
