Καμιά πενηνταριά νέοι, καμιά 20αριά πιο μεγάλοι. Μπήκαμε στα λεωφορεία. Η…ξενάγηση…ξεκίνησε.
«Εδώ, είναι το σπίτι του τάδε, αυτό είναι το δημοτικό μας σχολείο, εδώ κάναμε κατάθεση στεφάνων στους ήρωές μας, αυτό είναι το χειμερινό και αυτό το θερινό μας σινεμά».
Ιστορίες από τα παλιά. Ιστορίες που έφερναν χαρά και συγκίνηση στους πιο μεγάλους, χαμόγελα στα πρόσωπα των νέων. Μια γυναίκα εμφανίζεται ξαφνικά και μιλά την ελληνική γλώσσα πάρα πολύ καλά. «Είμαι από την Πάφο», μας είπε. Περιμένει κι αυτή όπως εμάς. Κατεβήκαμε στη θάλασσα, φάγαμε το σάντουιτς μας και θαυμάσαμε τη μαγεία του επιβλητικού βουνού που ήταν λες και ήθελε να κάνει μια βουτιά στη θάλασσα να δροσιστεί…τόσο κοντά της ήταν! Μιλήσαμε με κάποιους άλλους νέους. Κοινή καταγωγή αλλά άγνωστοι μεταξύ μας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μπήκαμε στα λεωφορεία της επιστροφής. Στη διαδρομή αγάλματα, σημαίες, λάφυρα πολέμου, εικόνες που μας πλήγωναν. Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Χαρά που μάθαμε κάποια πράγματα για τους τόπους που μεγάλωσαν οι παππούδες και οι γονείς μας. Λύπη κι απογοήτευση που δεν μας άφησαν να τα ζήσουμε κι εμείς.
Φτάσαμε. Περάσαμε το οδόφραγμα. Ευχαριστήσαμε τους πιο παλιούς. Τώρα; Έχουμε τη γνώση, την εικόνα της γης μας και την ελπίδα πως μια μέρα η πατρίδα μας θα είναι λεύτερη και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ευχή μας, η πατρίδα μας σύντομα να πάψει να είναι μια αιματοβαμμένη κουκκίδα και να γίνει ξανά ένα «χρυσοπράσινο φύλλο» στο χάρτη του κόσμου!
Στη Λάπηθο, στην Κύπρο μας,
σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της
και σε όσους ακόμα ελπίζουν και μάχονται με κάθε τρόπο για αυτή.
Κατεχόμενη Λάπηθος