Είναι μία ακόμα από αυτές τις μέρες. Τις μέρες που νιώθεις να σε πνίγει το άδικο. Που τυχαίνει και μαθαίνεις τις αδικίες που συμβαίνουν γύρω σου, για ανθρώπους που ξεγελάστηκαν, για άλλους που ποδοπάτησαν συνανθρώπους τους συνειδητά, είτε για ν’ αποκτήσουν μια θέση, είτε για ν’ αποκτήσουν χρήματα. Για ανθρώπους που οικειοποιήθηκαν ή που προσπάθησαν να οικειοποιηθούν ιδέες άλλων για να ζήσουν μια στιγμή αναγνώρισης.
Κι ενώ νιώθεις ένα πόνο στην καρδιά από την έντονη στενοχώρια και απογοήτευση, αρχίζεις να σκέφτεσαι τη δική σου ζωή, τους δικούς σου ανθρώπους. Και ξαφνικά νιώθεις ευλογημένος/η! Νιώθεις τυχερός/ή που η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, τα πιο κοντινά σου άτομα είναι ειλικρινή, είναι αληθινά, σ’ αγαπούν πραγματικά, σ’ εκτιμούν και σε νοιάζονται. Μια αγάπη ανιδιοτελής, χωρίς κανένα συμφέρον, χωρίς καμία προσδοκία. Και νιώθεις μια γαλήνη, μια ηρεμία. Σαν να έχεις μια ασπίδα που σε προστατεύει από την αρνητικότητα και την τοξικότητα κάποιων ανθρώπων! Και καταλαβαίνεις πως η…ασπίδα σου…είναι ό,τι πιο σημαντικό έχεις σ’ αυτόν τον κόσμο.
Να είσαι πάντα κοντά στα πιο…αληθινά…άτομα που έχεις την τιμή να έχεις στη ζωή σου και όλοι μαζί να κάνετε την ασπίδα σας τόσο δυνατή που να μην μπορεί κανείς να τη σπάσει. Διότι η απογοήτευση θα υπάρχει. Το σημαντικό είναι εσύ και οι αγαπημένοι σου άνθρωποι να μείνετε δυνατοί, αγνοί, ειλικρινείς. Να μείνετε…Άνθρωποι!
